Weer thuis!

Hallo allemaal!

Jaja, jullie lezen het goed: ik ben weer thuis! Ik ben nu al zo’n anderhalve week geleden thuisgekomen. Op 9 juli ’s ochtendsvroeg zijn we aangekomen in Los Angeles, Verenigde Staten. Die dag hebben we een zuiger getrokken van de hoofdmotor. Dit heeft de hele dag geduurd. Omdat het nogal een grote klus is, waren er flink wat bemanningsleden bij aanwezig. Een drukke boel dus. Ik heb vooral goed gekeken en foto’s gemaakt. Jeetje, wat een gevaarte is dat zeg. Het is maar goed dat we tegenwoordig veel hulpmiddelen hebben zoals kranen en hydraulisch gereedschap, want om dat allemaal met de hand te doen…

De dag erna zijn we er ook nog mee bezig geweest. Ik hoefde die dag eigenlijk niet meer te werken, maar m’n koffers waren al ingepakt en ik had m’n hut schoongemaakt. Na de lunch was het dan eindelijk tijd om te vertrekken. Wel raar om na vijf maanden aan boord gezeten te hebben, voor de laatste keer het schip af te stappen.
We (ik, een andere stagiair en de HWTK) werden met een taxi bij de poort van de haven opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Bij het inchecken bleek één van mijn koffers te zwaar te zijn, dus moest ik nog wat spullen in een andere koffer stoppen. Wel een beetje vervelend, om je volgestouwde koffer open te maken waar iedereen bij staat. Na het inchecken door de douane, waar we zelfs onze schoenen uit moesten doen. Daarna moesten we nog een uur of drie wachten dus hebben we maar ergens koffie gedronken. Om half 6 zou het vliegtuig vertrekken en dat deed het gelukkig ook. Geen vertraging dus.

In het vliegtuig heb ik vooral tv gekeken. Nog wel geprobeerd te slapen, maar langer dan een half uur wilde helaas niet lukken. Na 10 uur vliegen kwamen we dan eindelijk aan op Schiphol. Voor mij was het toen half 4 op vrijdagochtend, maar in Nederland was het toen al 1 uur s’ middags. Wel even een verschil dus. Gelukkig hoefden we niet lang op onze koffers te wachten en kon ik dus naar m’n familie. En wat een welkomstcomité zeg. Wel 9 man (en vrouw) sterk, geweldig! Wel raar om iedereen weer te zien na zo’n lange tijd. Eén ding dat ik minder leuk vond is dat m’n broertje nu toch echt groter is dan ik, grrr.

Maar goed, ik ben nu dus alweer anderhalve week thuis. Dat was in het begin wel wennen hoor. Vooral de stilte was heel raar. Aan boord hoor je altijd wel de motoren draaien en trilt het schip een beetje. Thuis is dat natuurlijk helemaal niet. Maar het is wel fijn om niet met eventuele deining van het schip rekening te hoeven houden. Ik hoef niet m’n spullen zeevast te zetten voordat ik ga slapen.

Al met al heb ik een geweldige tijd aan boord gehad. Ik heb plaatsen gezien waar de meeste mensen misschien nooit zullen komen. Het was af en toe wel moeilijk om zo lang van huis te zijn en m’n ouders, m’n broertje en zusje en m’n vriend zo lang te moeten missen, maar het is het allemaal waard geweest. En gelukkig kunnen we tegenwoordig vanaf het schip ook emails versturen en ontvangen en bellen via de satelliettelefoon.

Via de email heb ik ook deze weblog bijgehouden. Ik stuurde de berichten naar mijn moeder die ze op internet plaatste. Daarvoor wil ik haar dan ook ontzettend bedanken. Net als iedereen die altijd mijn berichten hebben gelezen en reacties hebben geplaatst. Ik heb ze altijd met veel plezier gelezen, dank jullie wel!

Eind augustus begint het nieuwe schooljaar weer en moet ik weer een jaar in de schoolbanken vertoeven. Daarna zal ik weer een half jaar op zee doorbrengen. Tot die tijd zal deze weblog redelijk stil blijven, maar ik hoop dat jullie over een jaar weer allemaal van de partij zijn. Tot dan!

Xxx Marieke